Συνέντευξη ενδοοικογενειακή βία

Τελειώνει σύντομα μια δύσκολη από πλευρά πανδημίας αλλά και οικονομικών προβλημάτων χρονιά, με περισσότερες από μια γυναικοκτονία ανά μήνα αλλά και με αλλαγές νόμων που δυσκολεύουν την απόδραση από τη βία.

Επίσης, με την μεγάλη οικονομική κρίση, αναγκάζονται να συμβιώνουν άτομα που δεν θα έπρεπε λόγω νοοτροπίας και αντιθέσεων να συμβιώνουν, σύζυγοι, γονείς, συγγενείς.

Παράλληλα υπάρχει ανεπάρκεια του νομικού συστήματος να προσάγει, να εκδικάζει και να εκδίδει αποφάσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα μια γυναίκα που ασκεί το δικαίωμα της να καταγγέλει, αναγκάζεται να συμβιώνει με τον βίαιο σύζυγο αν δεν έχει πόρους. Ο εγκλωβισμός αυτός αποτελεί θανατηφόρα παγίδα για κάποιες γυναίκες. Παράλληλα όμως, έχουμε και κάποιο καλό νέο. Δημιουργήθηκε γραφείο στην αστυνομία εξειδικευμένων στην ενδοοικογενειακη βία εγκληματολόγων, που προσπαθούν να επιμορφώσουν και να παρέμβουν όταν υπάρχει ανεπάρκεια γνώσεων ή ευαισθητοποίησης. Η νέα αυτή υπηρεσία της Αστυνομίας απαντάει στο τηλ. 2131520906 . Εμείς λειτουργούμε ως ομάδα αλληλεγγύης με εθελοντικό αποκλειστικά έργο, τη Γραμμή ΣΟΣ 210 9700814, καθημερινά, σε 24ωρη βάση. Προσφέρουμε ακρόαση, συμβουλευτική, προσωρινή φιλοξενία, ψυχολογική στήριξη και νομική συμβουλευτική.

Η ενημέρωση είναι σημαντική γιατί αρχικά απο-ενοχοποιεί το θύμα για να κατανοήσει την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό της να προστατευθεί. Πολλές γυναίκες προστατεύουν τα παιδιά και τους γονείς από τον πόνο της γνώσης και την αποσταθεροποίηση της σχέσης, ακόμα κι αν νοιώθουν πως κινδυνεύει η ζωή τους. Προστατεύουν ακόμα και την καλή φήμη ή την σταθερότητα ζωής του βίαιου συντρόφου, ξεχνώντας τον εαυτό τους. Με την ενημέρωση αντιλαμβάνονται ότι η λύση δεν είναι ‘εγώ στο χώμα κι αυτός στη φυλακή’, κι ότι προστατεύοντας τον εαυτό τους προστατεύουν κι αυτόν από τον εαυτό του. Αρκεί η ενημέρωση να συνοδεύεται κι από πλαισίωση για την απόδραση από τη βία.

 

Στην Ελλάδα γίνεται ανεκτή ακόμα από τα κοινωνικά στερεότυπα η βία κατά των γυναικών. Από την ίδρυση του ΕΔΓΕ πριν σαράντα χρόνια, έχουν αλλάξει πολλά στη νομοθεσία. Η γυναίκα έχει περισσότερα δικαιώματα από τις μεγάλες αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο. Το ερώτημα είναι γιατί εξακολουθεί να υπάρχει τόση διαταξική και απλωμένη σε όλα τα μορφωτικά επίπεδα, βία. Αυτό δείχνουν όλες οι μελέτες. Ισως γιατί οι νοοτροπίες αλλάζουν δύσκολα κι αργότερα. Σήμερα υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ισότητα στις ευκαιρίες εκπαίδευσης κι όμως η επαγγελματική ζωή των γυναικών έχει δυσανάλογα μεγάλα εμπόδια λόγω του σεξισμού, πράγμα που αντανακλάται και στη σχεδόν διπλάσια ανεργία των γυναικών ή την υποχρεωτική ένταξη στην μαύρη εργασία, με άρνηση των εργοδοτών να τις ασφαλίσουν. Πως να φύγει μια γυναίκα με παιδιά όταν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μόνη στα έξοδα επιβίωσης; Για πόσο θα χρειαστεί να φιλοξενηθεί; Πως θα αλλάξουν τα παιδιά σχολείο; Αυτά απασχολούν ως εμπόδια στην απόδραση των γυναικών από τη βία. Η στάση της κοινωνίας επιπλέον, επιδρά στην αυτο-εικόνα των γυναικών που προσπαθούν να ζουν με τον πόνο. Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε. Σημαντικό είναι να διαχωρίσουμε τη βία από τη σύγκρουση. Η σύγκρουση είναι φυσιολογική, η βία πρέπει να αντιμετωπίζεται με μηδέν ανοχή.

$1Το ΕΔΓΕ ξεκίνησε σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για να στηρίξει την ισότητα και να προβάλλει τη ζωή των γυναικών, θεωρώντας πως η ανισότητα δεν είναι προσωπικό αλλά πολιτικό ζήτημα. Σε πρώτη θέση προβλήματα φτώχειας και βίας. Με ένα συνέδριο που αγκάλιασε και χρηματοδότισε το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο αναδείχτηκε η βία κατά των γυναικών και η αναγνώριση της φτώχειας, λόγω της μισθοδοτικής διαφοράς, της ανεργίας αλλά και της ύπαρξης πολύ περισσοτέρων μονογονεϊκών οικογενειών που στηρίζονται από γυναίκες. Επίσης έγινε η σύνδεση της φτώχειας με περιβαλλοντικά θέματα, όταν αγρότισσες ανέδειξαν τη σύνδεση της παροχής ορμονών για πάχυνση των αγελάδων τους με τη σκληρή πολιτική των τραπεζών που απαιτούσαν αποδόσεις ανέφικτες χωρίς τις ορμόνες, κάτι που ίσως θυμόσαστε οι μεγαλύτεροι για τη δεκαετία του 80. Εμείς δεν θ7έλουμε να δίνουμε ορμόνες αλλά αν δεν πιάσουμε τον στόχο, η τράπεζα θα μας πάρει τη φάρμα’ , μας έλεγαν.

Στην Ελλάδα το Δίκτυο μας έδρασε κύρια σε τρεις τομείς, Α. Με στήριξη γυναικών και δημιούργησε, την πρώτη πανελλαδική Γραμμή ΣΟΣ, το 2003, σε συνέχεια δράσεων αλληλεγγύης που ήδη είχε. Δημιούργησε επίσης ξενώνα το 2004 και παράλληλα την πρώτη Τράπεζα Χρόνου Εθελοντών.

Β. Παράλληλα, με μια έντονη παρουσία στην εκπαίδευση, στήριξε δράσεις πρόληψης της βίας με εκτεταμένες επιμορφώσεις σε εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων. Φιλοξένησε και διοργάνωσε διεθνές προγράμμα για παιδιά από περιοχές πολέμου και συγκρούσεων, Ισραήλ, Νότια Αφρική, Κύπρο, Βαλκάνια, Ιρλανδία, κλπ, στην Ολυμπία και τους Δελφούς, σε πρόγραμμα εκπαίδευσης για την Ειρήνη, στους άξονες Τέχνης κι Αθλητισμού που ενώνουν τους λαούς, με συμμετοχή 150 εκπαιδευτικών κι εκατοντάδων παιδιών , από το 1999 ως το 2003.

Με ευκαιρία τους Ολυμπιακούς αγώνες στήριξε την επιμόρφωση χιλιάδων καθηγητών Φυσικής Αγωγής για να εντάξουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στον αθλητισμό, ξεπερνώντας την αντίληψη του ανταγωνισμού ως μόνης οδού.

Γ. Παράλληλα συμπράτουμε με όποια ευκαιρία, στην βελτίωση του Νομικού μας Πολιτισμού. Από το 2008 και μετά, δεν έχουμε καθόλου υπαλλήλους αλλά όλες οι δράσεις μας στηρίζονται σε εθελοντές και στις επιμορφώσεις που κάνουμε σε κοινωνικούς επιστήμονες, εκπαιδευτικούς κ.α. για να στηρίζουμε τη Γραμμή ΣΟΣ, τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τον ξενώνα που δημιουργήθηκε το 2020 για να στηρίξει άμεσα γυναίκες που πρέπει να διαφύγουν από τη βία. Έτσι, νέοι επιστήμονες που εντάσσονται στους εθελοντές μας αποκτούν την τεχνογνωσία δεκαετιών.

Λόγω του εγκλεισμού έχει αυξηθεί η βία αλλά αυξήθηκε και η προσφυγή στο Διαδίκτυο όπου μας βρίσκουν συχνά κι όσες γυναίκες κάπως απογοητεύονται από την ανταπόκριση διαφημιζόμενων κρατικών φορέων, με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί οι κλήσεις στη Γραμμή. Με τους κρατικούς φορείς συνεργαζόμαστε αρμονικά αλλά ως οργάνωση αυτοβοήθειας έχουμε τη στάση που θα θέλαμε να έχουν προς εμάς αν ήμασταν θύματα. Γι αυτό κι αρκετές γυναίκες από πελάτισσες γίνονται εθελόντριες αλλά και οι εθελόντριες ενθαρρύνονται να ζητούν τη βοήθεια της ομάδας.

Το κίνημα METOO βοήθησε, πράγμα που φαίνεται στην διαφοροποίηση των κλίσεων, στο ότι μας καλούν τώρα γυναίκες κι άντρες για να βοηθήσουν δικούς τους ανθρώπους, αλλά και νέες γυναίκες, στα πρώτα στάδια της κακοποίησης. Παραμέρισε την ντροπή.

Είμαστε μια οργάνωση με περιορισμένους πόρους κι όλη η προσφορά εργασίας γίνεται σε εθελοντική βάση, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να σεβόμαστε τους εθελοντές μας και τα όρια μας. Κατορθώσαμε το 2021 να έχουμε σημαντικό αριθμό επιμορφωμένων με διαδραστικό τρόπο, εθελοντών σε συνεργασία και με τα Πανεπιστήμια. Ενεργοποιημένες υπηρεσίες νομικής συμβουλευτικής, ψυχολογικής στήριξης και κοινωνικής δικτύωσης, βοήθησαν γυναίκες αλλά και μικρό αριθμό ανδρών να ξεφύγουν από τη βία. Κατορθώσαμε με τη χορηγεία γνωστής εταιρίας καλλυντικών (AVON) να στεγάσουμε αρκετές γυναίκες που ήταν σε κίνδυνο. Να μην εκθέσουμε μέσα από τις δράσεις μας ούτε εθελόντριες, ούτε θύματα σε κίνδυνο να αρρωστήσουν αλλά όμως να έχουμε μέσα από τα τηλέφωνα και το διαδίκτυο συνεχή παρουσία στη ζωή ανθρώπων σε κίνδυνο, φιλοξενώντας και σε ξενοδοχεία. Με τη μεγάλη τωρινή διάδοση του ιού, έχουμε λοιπόν μια πρακτική που θα συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε και το 2022.

 

Η νέα εκστρατεία μας προωθεί την ιδέα της Αλληλεγγύης, με στόχο να μη νοιώθει κανένα θύμα βίας μόνη. Ανεξάρτητα από προέλευση, ηλικία, θρήσκευμα, σωματικές ιδιότητες, κάθε άνθρωπος πρέπει να μπορεί να απελευθερώνεται από τη βία, σωματική, λεκτική, ψυχολογική, οποιασδήποτε μορφής. Προσφέρουμε σεβασμό και στα μέτρα των δυνατοτήτων μας, ελπίδα κι άμεσα εφικτές επιλογές για να αποφασίζει το άτομο για το επόμενο βήμα.

Δημιουργία Οικογενειακών Δικαστηρίων και εξειδικευμένων κοινωνικών υπηρεσιών για θέματα ενδο-οικογενειακής βίας που να τα πλαισιώνουν. Επιτάχυνση των διαδικασιών για να είναι ασφαλείς οι γυναίκες και τα παιδιά. Αύξηση του αριθμού των Εισαγγελέων Ανηλίκων και εξειδίκευση τους με επιμόρφωση από ψυχιάτρους και ψυχολόγους ώστε να κατανοούν τις παραμέτρους της κακοποίησης παιδιών. Αλλαγή του νόμου περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, επιτρέποντας στου δικαστές να αποφασίζουν κατά περίπτωση. Σταθερή χρημοτοδότιση ξενώνων πανελλαδικά και στήριξη της μονογονεϊκής οικογένειας που κατά κανόνα συντηρείται από τη μητέρα.

Μάθημα είναι η τόλμη να αλλάζεις, η ανανεωμένη ελπίδα που δημιουργείται από την αλληλεγγύη κι αλλάζει όλα τα δεδομένα. Οι γυναίκες απελευθερώνουν δημιουργική ενέργεια που είχε εγκλωβίσει η βία κι αλλάζουν τη ζωή τους, τη ζωή των παιδιών τους αλλά εμπνέουν κι άλλες γυναίκες γύρω τους να απεγκλωβιστούν. Κι αν νοιώθεις πολύ μικρός για να αλλάξεις τον κόσμο, τότε, δεν έχεις κοιμηθεί ποτέ με κουνούπι, είπε κάποιος.

Γίνε η καλύτερη φίλη του εαυτού σου, μόνο έτσι θα σωθείς. Σώσε τον εαυτό σου, έτσι θα σώσεις και τα παιδιά σου, δίνοντας τους ένα καλό παράδειγμα. Δεν είσαι μόνη, είμαστε εδώ, αλλά εσύ θα επιλέξεις τη βοήθεια που σου χρειάζεται. Πάρε το τιμόνι της ζωής σου, μπορείς.

12. Σας στέλνω τρεις ιστορίες, να επιλέξετε

Η ιστορία της Λώρας, που είναι πάντα φίλη μας κι αποδεικνύει τα μεγάλα βήματα που μπορεί να κάνει μια γυναίκα που κάποιοι την θεωρούν ‘ξεγραμμένη’’

Γεννήθηκε στη Λιβερία το 1973. Είναι η μικρότερη κόρη οικογένειας που κατάφερε κι επέζησε το 1985 τη σφαγή των γονέων, της γιαγιάς και των αδελφών της όταν η μητέρα της την έκρυψε κάτω από ένα κρεββάτι. Ηταν σχεδόν 13 ετών. Εχασε για κάποιους μήνες από το ψυχικό τραύμα τη φωνή της και κάποιοι γείτονες την φυγάδευσαν στη Νότια Αφρική. Εκεί σε ηλικία 15 ετών, βρισκόμενη σε στρατόπεδο προσφύγων, δέχτηκε να ακολουθήσει ζεύγος Αμερικανών που δήλωσαν πως ήθελαν να της προσφέρουν μια νέα ζωή και την ευκαιρία να ξαναπάει σχολείο. Είναι Καθολική στο δόγμα και πριν το φόνο της οικογένειας φοιτούσε σε σχολή καλογραιών, κι ονειρευόταν μια καλή μόρφωση. Το ζευγάρι αποδείχτηκε πως ήταν σωματέμποροι που την εξέδιδαν στις ΗΠΑ και το έσκασε για να καταλήξει στους δρόμους όπου και μέσα σε νεανικές συμμορίες εθίστηκε στην εισπνοή ηρωίνης. Στα 18 της γέννησε ένα κοριτσάκι από έναν άνδρα που την εγκατέλειψε.Αποφάσισε να καταφύγει στην Ευρώπη για μια νέα ζωήΠήγε στην Ολλανδία όπου βρήκε δουλειά σε εισαγωγές υφασμάτων, κοντά σε μια Αφρικανή επιχειρηματία που την έστειλε στην Τουρκία να δει υφάσματα, βρίσκοντας ότι ήταν έξυπνη και ικανή, κρατώντας για λίγο κοντά της το κοριτσάκι της που ήταν ήδη τεσσαρων ετών. Συνέχιζε όμως να εισπνέει ηρωίνη γιατί δεν είχε καθόλου βοήθεια να απεξαρτηθεί, χωρίς να την αντιληφθούν. Βρήκε κι αγόρασε ναρκωτικά και στην απόπειρα να εισέλθει στην Ελλάδα την συνέλαβαν και την καταδίκασαν σαν έμπορο, μια και δεν είχε σημάδια από βελόνες, λόγω της εισπνοής.

Επικοινώνησε μαζί μας από τις φυλακές όπου η οργάνωση Καθολικών γυναικών την συμβούλεψε να ζητήσει στήριξη γιατί αλλοιώς δεν θα μπορούσε να απεξαρτηθεί. Ήθελε να μπορέσει να ξαναπάρει πισω και την κόρη της και να μορφωθεί. Μέσα στις φυλακές στήριξε η ίδια την προσπάθεια του Δικτύου να βοηθήσει κρατούμενες που είχαν υπάρξει θύματα βίας. Την στηρίξαμε, μειώθηκε η ποινή της στην Έφεση και στα πέντε χρόνια που βγήκε από τη φυλακή και ήταν προς απέλαση στα κρατητήρια της Δραπετσώνας, αντιλήφθηκε πως υπήρχε σεξουαλική κακοποίηση κρατουμένων από δύο αστυνομικούς που κατήγγειλε με την δική μας στήριξη και δικάστηκαν. Σαν αποτέλεσμα ο τότε Υπουργός με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ Χρυσοχοίδης, διέταξε να γραφτούν τα Ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων σε διάφορες γλώσσες για να τα γνωρίζουν και να μην εισέρχονται άνδρες αστυνομικοί στους χώρους των γυναικών, εκτός από τον αξιωματικό υπηρεσίας. Η καταγγελία αυτή έγινε με μεγάλο φόβο και δυό συνεχόμενες φορές αναβλήθηκε η δίκη δήθεν για ύπαρξη βόμβας. Την τρίτη φορά η πρόεδρος αποφάσισε να γίνει η δίκη παρά το τηλεφώνημα για βόμβα, λέγοντας, , ‘Πάλι; Ας μας ανατινάξουν’. Η Λώρα απελάθηκε στην Αφρική, βρήκε την κόρη της που την είχαν προστατέψει γυναίκες και έφυγε πάλι για Ευρώπη, ψάχνοντας τον μοναδικό συγγενή της στην Αγγλία. Το κοριτσάκι μπήκε εσωτερικό σε σχολείο με τη βοήθειά μας. Η Λώρα ακολούθησε επιτέλους τα όνειρά της, σπούδασε Νοσηλευτική με ειδίκευση στο Αλτσχάιμερ, δουλεύοντας ταυτόχρονα σε γηροκομείο. Συμπλήρωσε τη μόρφωση της σπουδάζοντας σχετικά με ανήλικους παραβάτες παντρεύτηκε κι απέκτησε δυό ακόμα παιδιά. Εχοντας προσφέρει με τον προσωπικό της αγώνα στην Ελλάδα, τώρα προσφέρει στην Αγγλία, στα νεαρά παιδιά- παραβάτες αλλά και στην τοπική της κοινότητα, μαζί με τον άντρα της που είναι πάστορας, ενώ η πρώτη κόρη της τελείωσε οικονομικές σπουδές, της χάρισε ένα εγγονάκι και ζει με την οικογένειά της εργαζόμενη στη Νιγηρία. Ο γιός της κάνει προπανεπιστημιακές σπουδές στο Καίμπριτζ προετοιμάζοντας τις επί πτυχίω σπουδές του και η δεκατετράχρονη κόρη της είναι πολύ ενεργή στα θέματα πρόληψης της εγκληματικότητας στην περιοχή τους, θέλοντας να γίνει αστυνομικός.

Δύο πρόσφατες υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας και διδάγματα που λάβαμε.

1.Χωρίς θεσμούς να λειτουργούν, οι γυναίκες δεν μπορουν να σωθούν.Την Μ.Κ. φιλοξενήσαμε από τον Οκτώβρη του 2020, πληρώνοντας ταξί που βρήκαμε από την Αθήνα για να δραπετεύσει από τον τόπο της. Τον χειμώνα που μας πέρασε επικοινωνήσαμε με την Ασφάλεια και στείλαμε αίτημα με το εξής περιεχόμενο: ‘Η Μ. Κ., αγρότισσα, 52 ετών, έχει ξεφύγει μετά από κακοποίηση τριανταπέντε χρόνων και φυλοξενείται και είναι προς το παρόν ασφαλής. Ομως ο σύζυγός της Δ.Β, κάτοικος μικρής πόλης επειλεί όλους όσους βρήκε από τον λογαριασμό του τηλεφώνου ότι επικοινώνησαν μαζί της πριν φύγει, την 1η Οκτωβρίου. Πριν δυό εβδομάδες έσπασε την πόρτα της εξαδέλφης της η οποία ειδοποίησε την αστυνομία αλλά οι αστυνομικοί που ήλθαν αρκέστηκαν να τον απομακρύνουν χωρίς να τον συλλάβουν. Η εξαδέλφη, όπως μάθαμε, δεν έκανε μήνυση γιατί φοβήθηκε. Ο άνδρας έχει στην κατοχή του επτά πυροβόλα όπλα, άλλα με άδεια κι άλλα όχι, πράγμα που κάνει όλους στη γειτονιά και τα ίδια του τα παιδιά καθώς και τους συγγενείς της συζύγου του να τον φοβόνται. Η αστυνομία το γνωρίζει καθώς του προμηθεύει άδειες. Επίσης καλεί τη Γραμμή Βοηθείας πολλές φορές, σχεδόν καθημερινά, απειλώντας και καθυβρίζοντας, χωρίς να ξέρει ότι πρόκειται για Γραμμή Βοηθείας, απλά επειδή βρήκε το τηλέφωνο ανάμεσα σε αυτά που καλούσε η σύζυγός του. Ετσι έχουμε άμεση γνώση του προβλήματος αλλά δεν υποβάλλουμε μήνυση για να μην βάλουμε σε κίνδυνο τα μέλη μας, εκθέτοντας τα στοιχεία τους. Παρακαλούμε να ενεργήσετε για τα θέματα των πυροβόλων όπλων.’

Η ενέργειες της Ασφάλειας απέδωσαν, τα όπλα αφαιρέθηκαν, η γυναίκα είναι καλά κι εργάζεται, μακριά από τον τόπο της, με μόνο πρόβλημα ότι εαν δεν καταδικαστεί ο σύζυγος δεν μπορεί να πουλήσει το πατρικό της σπίτι για να αποκτήσει στέγη μακριά από αυτόν κι από όσους δεν την έχουν στηρίξει στο περιβάλλον που ζούσε.

2. Η βία είναι διαταξική. Μορφωμένες γυναίκες συχνά ντρέπονται περισσότερο κι ανέχονται για πολύ καιρό την κακοποίηση. Η Ε. Κ., 35, μας τηλεφώνησε στη Γραμμή Βοηθείας ‘Δίπλα Σου’ στις 8 Ιουνίου 2021, για να μας ζητήσει βοήθεια για ενδο-οικογενειακή βία. Η Ε. έχει μία κόρη 5 χρόνων, είναι εκπαιδευτικός όπως και ο άντρας της, είναι παντρεμένη 7 χρόνια και δέχεται συστηματικά ψυχολογική, λεκτική καθώς και σωματική βία από τον άντρα της σε καθημερινή βάση και πολλές φορές μπροστά στο παιδί. Δεν την αφήνει σχεδόν καθόλου μόνη με το παιδί, ενώ εκείνος περνάει χρόνο μόνος του μαζί του. Ο σύζυγος της προσπαθεί να ελέγξει και τον κοινωνικό κύκλο της και την περιορίζει. Της προτείναμε την δωρεάν στήριξη από ψυχολόγο που παρέχει η Γραμμή μας. Μας δήλωσε ότι θέλει να ξεφύγει και της συστήσαμε να της παρέχουμε και νομική συμβουλευτική. Μιλώντας , σε συνέχεια γι αυτά τα θέματα με την ψυχολόγο, είπε επίσης ότι ο σύζυγος την εκμεταλλεύεται και οικονομικά, χρησιμοποιώντας όλα τα δικά της εισοδήματα για τον κοινό τους βίο και εξοικονομώντας τα δικά του. Η γυναίκα προχώρησε σε μήνυση και αποχώρηση από το σπίτι της. Ενα σημαντικό πρόβλημα είναι πως μέχρι την ενδίκαση της υπόθεσης υποχρεώνεται να βλέπει δυο και τρεις φορές την εβδομάδα τον σύζυγο που την εξυβρίζει μπροστά στο παιδί. Παράλληλα αισθάνεται φόβο διότι στο παρελθόν έχουν υπάρξει και ορισμένα περιστατικά έντονης σωματικής βίας όπως κλωτσιές, σπρώξιμο πάνω σε αντικείμενα, πέταγμα αντικειμένων προς το μέρος της.