Δεν υπάρχει γνώση γύρω από το μετατραυματικό σοκ και τη δυσκολία για κατάθεση από τις γυναίκες, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις βιασμού. Οι διαμεσολαβήσεις γίνονται από άτομα που δεν έχουν επιμορφωθεί κατάλληλα και δεν γνωρίζουν πως δεν πρέπει να γίνεται η διαμεσολάβηση σε βάρος του θύματος, έτσι η δυνατότητα συνήθως αξιοποιείται από τους νομικούς συμβούλους των ενόχων για να ξεφύγει ο δράστης από τις συνέπειες.
Η ανεργία έχει πλήξει την ανεξαρτησία των μητέρων που παραμένουν στον γάμο για να υπάρχει τροφή για τα παιδιά τους. Γενικά οι άνεργες κακοποιημένες γυναίκες, καθώς και η ανεργία των γυναικών είναι διπλάσια από το μέσο όρο, καθώς όσο κι αν προσπαθούν δεν βρίσκουν εργασία και έχουν αδυναμία να ξεφύγουν από το καθεστώς βίας .Όταν μια γυναίκα ξεφύγει και πάει σε ξενώνα, αν δεν βρίσκει δουλειά, εξαναγκάζεται να επιστρέψει γιατί οι ξενώνες δεν είναι λύση μακροπρόθεσμη. Τα δικαστήρια επιδικάζουν διατροφές που είναι τόσο χαμηλές ώστε δεν υπάρχει δυνατότητα επιβίωσης ανέργων μητέρων, ακόμα κι όταν πληρώνονται.
Αν μια γυναίκα κακοποιηθεί από τον πρώην σύζυγο της, τον οποίο συχνά εξαναγκάζεται να συναντάει διότι υπάρχουν παιδιά, δεν θεωρείται από την αρμόδια εισαγγελέα ως ενδοοικογενειακή βία και χρειάζεται να πληρώσει παράβολο 100 ευρώ για να τον μηνύσει. Γενικά ενδοοικογενειακή βία η εισαγγελέας ερμηνεύει τη βία των συνοικούντων, αλλά αυτό που γνωρίζουμε μέσα από διεθνείς έρευνες, είναι ότι ο μεγαλύτερος αριθμός γυναικών που κακοποιείται έως θανάτου είναι μετά τη διάσταση και τον χωρισμό γιατί τόλμησε να φύγει!
Στην Ελλάδα έχουμε διαπιστώσει εκτεταμένο πρόβλημα ασέλγειας σε ανήλικα από συγγενείς. Είναι κοινό μυστικό και δημιουργεί μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα κι ενοχές, γιατί στην ασέλγεια το ανήλικο φέρεται να συναινεί, εφόσον ο δράστης είναι μέσα στο στενό κύκλο της οικογένειας. Ακόμα και μητέρες κατηγορούν τις ανήλικες κόρες τους ότι έφταιξαν εάν τις αγγίζει ο πατέρας, θείος, κλπ, κατά το στερεότυπο ότι οι γυναίκες προκαλούν, ακόμα κιαν είναι τριών ή πέντε χρονών. Θα πρέπει επίσης να υπάρξει σχετική πρόβλεψη για την ασέλγεια σε ανήλικα παιδιά, καθώς δεν υπάρχει διαδικασία σήμερα να αποδειχτεί αν δεν φτάσει σε βιασμό-διείσδυση. ‘Έτσι τα τεράστια ψυχικά τραύματα της ασέλγειας δεν διερευνώνται. Τα νοσοκομεία Παίδων, από την εμπειρία μας το 2013-14,δεν εξετάζουν παρά την κακοποίηση γεννητικών οργάνων στα μικρά παιδιά και τα μεταδιδόμενα νοσήματα, που αν δεν υπάρχουν δεν θεωρείται πως υπάρχει θέμα. Ακόμα και οι περιπτώσεις που περνούν από το τμήμα ανηλίκων της ασφάλειας και τους εκεί αρμόδιους, δεν φτάνει στα δικαστήρια. Οι καταθέσεις των παιδιών δεν λαμβάνονται υπόψη έγκαιρα και δεν υπάρχει μια ασφαλής για το παιδί διαδικασία κατάθεσης- πχ κατάθεση σε ψυχολόγο με βιντεοσκόπιση- ώστε να μην εξαναγκάζεται να αναβιώνει τα τραύματα σε επαναλαμβανόμενες καταθέσεις.
Η αναθεώρηση του νόμου θα πρέπει να συμπεριλάβει και κοινωνικές υπηρεσίες με ειδικές σπουδές πάνω στην ενδοοικογενειακή βία διότι συχνά δεν υπάρχει η ανάλογη κατάρτιση , ιδιαίτερα για τα θέματα του μετατραυματικού στρες που εμποδίζει τις γυναίκες να καταθέτουν διότι διαγράφουν ολόκληρα περιστατικά από τη μνήμη τους μέσα στην προσπάθεια επιβίωσης, που χρειάζονται χρόνο και στήριξη για να ανακαλέσουν.
Η στάση της αστυνομίας όπου σε πρώτη φάση καταφεύγουν τα θύματα είναι συχνά πολύ απογοητευτική. Απειλούν γυναίκες που προσέρχονται στα τμήματα να τις συλλάβουν (γιατί ενδεχομένως θα καταθέσει και ο σύζυγος μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση), χωρίς να εξετάζουν ούτε καν προφανή πειστήρια Δεν θεωρούν την ενδοοικογενειακή βία ‘πραγματικό έγκλημα’ με αποτέλεσμα να αποθαρρύνουν με κάθε τρόπο την κατάθεση μήνυσης. Αυτό σημαίνει πως τα καταφύγεια και οι δομές είναι συνεχώς σε διάσταση απόψεων με την αστυνομία και οι γυναίκες εξακολουθητικά κακοποιούνται. Καθώς η βία αφορά όλα τα κοινωνικά στρώματα, η ειδική επιμόρφωση αστυνομικών από το επίπεδο της φοιτητικής τους ζωής ως και τις αναγκαίες επιμορφώσεις που χρειάζονται στην διάρκεια της καριέρας τους πρέπει να γίνει προτεραιότητα για τους πολιτικά αρμόδιους.
Τέλος χρειάζεται να υπάρξει αξιολόγηση του έργου των υπαλλήλων του Υπουργείου Δικαιοσύνης που με πρόφαση την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης δεν υποχρεώνουν τα μέλη τους σε καμία επιμόρφωση πάνω στην έμφυλη βία, παρά τα επιστημονικά και πολιτισμικά δεδομένα που διαρκώς εμπλουτίζουν τη διεθνή βιβλιογραφία και εμπειρία.. Οι επιλεγόμενες επιμορφώσεις γενικά δείχνει να ελκύουν άτομα που ήδη είναι ευαισθητοποιημένα κι όχι αυτούς που τις χρειάζονται. Όλοι οι άλλοι υπάλληλοι δηλαδή του δημόσιου τομέα αξιολογούνται για την αυτοβελτίωση τους εκτός από της δικαιοσύνης, ίσως από τους πλέον σημαντικούς για την αντιστροφή της κοινωνικής κρίσης που μας ταλαιπωρεί.
Το ΕΔΓΕ θεωρεί το έργο που παρέχει με εθελοντική αυτοθυσία ως έργο ενεργό πολιτών που δεν υποκαθιστά την πολιτεία ούτε τις δημόσιες δομές που χρειάζονται για την καταπολέμηση της βίας, βάζει όμως τον πήχη ψηλά για την προστασία των γυναικών.
Συμπερασματικά: Δεν γεννιόμαστε θύματα ή θύτες. Διαμορφωνόμαστε μέσα από τη ζωή και τις καταστάσεις που περνάμε. Εφόσον η κοινωνία δεν μας προστατεύει κάθε πολίτης πρέπει να πιέζει για βελτίωση. Ως ενεργοί πολίτες στα πλαίσια του ΕΔΓΕ και της Γραμμής ‘Δίπλα σου’- 2109700814- αγωνιζόμαστε κατά της βίας γιατί θέλουμε να έχουμε προστατευμένα τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.
Παράλληλα δημιουργούμε προγράμματα πρόληψης και διαμεσολάβησης για εκπαιδευτικούς κι επιμορφωτικούς σκοπούς και σας καλούμε να στηρίξετε και να πλαισιώσετε τις δράσεις μας.