Το Δ.Γ.Ε. έχει σαν περιεχόμενο της δράσης του κατά της βίας τρεις παραμέτρους:
Μέλημά μας ήταν και είναι μεταξύ άλλων, η δημιουργία εργαλείων ευαισθητοποίησης, αποδόμησης στερεοτύπων κι εκπαίδευσης. Συχνά έχουμε διαπιστώσει πως όσο περισσότερο υπεύθυνη η θέση του επαγγελματία, τόσο δυσκολότερο είναι να αλλάξει η νοοτροπία που θυματοποιεί δεύτερη φορά τα θύματα βίας, γι αυτό και υπάρχουν τόσα παράπονα για την στάση αστυνομικών, δικαστικών, εκπαιδευτικών, νοσηλευτών, δημοσιογράφων…κ.λ.π.
Αφετηρία μας είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, τα ατομικά πανανθρώπινα δικαιώματα και ο αλληλοσεβασμός και όχι κάποιας μορφής φιλανθρωπικού οίκτου, διότι θεωρούμε πως η βία είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας κι όχι μόνο πρόβλημα των θυματοποιημένων ατόμων που στηρίζουμε. Αυτό σημαίνει συμμετοχή των θυματοποιημένων ατόμων στα εκπαιδευτικά δίκτυα και στον σχεδιασμό των εκπαιδεύσεων, και ενεργή ένταξή τους σε ομάδες στήριξης και ομάδες δημιουργίας.
Το ΔΓΕ αντιμετωπίζει κάθε περιστατικό μέσα από την συνεργασία μιας ομάδας ατόμων με διαφορετικές γνώσεις κι εμπειρίες, έτσι που να υπάρχει εξ αρχής διεπιστημονική προσέγγιση αλλά και πλαισίωση ψυχολογική, δίνοντας εναλλακτικές λύσεις για την τελική επιλογή από το ίδιο το άτομο που θα έχει και το βάρος των συνεπειών. Σε καμία περίπτωση δεν πιέζουμε και δεν ‘βρεφοποιούμε’ την ωφελούμενη, (infantualizationofadults ) πιέζοντας για αποφάσεις κι αναλαμβάνοντας ευθύνες που πρέπει η ίδια να αναλάβει.
Η χειραφέτηση του ατόμου που βιώνει το πρόβλημα είναι ο τελικός μας στόχος, πράγμα που σημαίνει σεβασμό στα εσωτερικά βήματα κάθε ατόμου και στην προσωπική πορεία που επιλέγει.
Διεπιστημονική προσέγγιση σημαίνει να συνεργαζόμαστε για όλα τα περιστατικά όλες οι ειδικότητες, δηλαδή να μην ‘μαντεύουμε’ τι θα έλεγε ο ψυχολόγος ή ο οποιοσδήποτε ειδικός, αλλά να εμπλέκουμε όλες τις διαθέσιμες ειδικότητες, χωρίς να εγκλωβιζόμαστε σε στερεότυπα, έτσι ώστε οι ωφελούμενοι να έχουν την μέγιστη συμπαράσταση και επιλογή.
Χρειάζεται επίσης διατομεακή προσέγγιση και διακριτοί ρόλοι, με συναίνεση των ωφελουμένων σε κάθε στάδιο.
Αντιμετωπίζουμε κάθε άτομο με εμπιστοσύνη. Ακόμα κι αν μας πει ανακρίβειες είναι πιθανό η αλήθεια να είναι πολύ οδυνηρή και θα έρθει αργότερα. Χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να κάνουμε άρση της ταπείνωσης και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Γενικά: δεν ‘θυσιάζουμε’ το άτομο για να διατηρηθεί η οικογένεια. Η προσπάθεια διαχείρισης των συγκρούσεων δεν σημαίνει αποτροπή από το διαζύγιο αλλά διευθέτηση των κοινών θεμάτων, όσο νωρίτερα γίνεται και χωρίς βία.
Αρχές: Σεβόμαστε το απόρρητο. Δημοσιοποιούμε όταν χρειαστεί περιστατικά έτσι ώστε να διαφυλάσσεται η ιδιωτική ζωή ενώ παράλληλα ευαισθητοποιούμε για το πρόβλημα τον κόσμο.
Οικοδομούμε σχέσεις εμπιστοσύνης και την ευκαιρία για ένα ευρύτερο κοινωνικό υποστηρικτικό δίκτυο. Κάθε ωφελούμενο άτομο μπορεί αν θέλει να συμβάλλει σε δράσεις ή να μετέχει σε πολιτιστικά- ψυχαγωγικά δρώμενα και έτσι να αποκτήσει ανθρώπινες σχέσεις ενώ γίνεται ταυτόχρονα πομπός των αρχών αλληλεγγύης του ΔΓΕ.
Τρόπος: Δημιουργούμε σχέδιο δράσης για κάθε άτομο που προσφεύγει που αναπροσαρμόζεται ανάλογα την πρόοδο. Στόχος είναι να σταματήσει η βία, να συνέλθει το άτομο και στην συνέχεια όσο το αφορά, η βελτίωση ποιότητας ζωής , η αποκατάσταση δικαιωμάτων που βάλλονται και η προσωπική δικτύωση και πρόοδος των ατόμων στο περιβάλλον τους.
Κάθε φάκελος περιστατικού περιλαμβάνει- Ιστορικό και Δράσεις
Η Γραμμή ΣΟΣ έχει διαχειριστεί πάνω από 12.000 περιστατικά από όλη την Ελλάδα. Το Δίκτυο ασχολείται με θέματα βίας, οικογενειακών και κοινωνικών συγκρούσεων και θέματα ισότητας κι αντιρατσισμού- αντισεξισμού.
Η γραμμή ΣΟΣ ‘Δίπλα σου’ λειτουργεί καθημερινά, για όλη την Ελλάδα, χωρίς κόστος για τα άτομα που μας καλούν.
Οι εθελόντριες που στηρίζουν την γραμμή έχουν επιμορφωθεί σε δεξιότητες διαπροσωπικής επικοινωνίας για 35-50 ώρες και έχουν αναλάβει καθήκοντα ως απαντητές στις κλήσεις αφού συνεργαστούν για αρκετό διάστημα με ήδη έμπειρα άτομα.
Το εκτεταμένο εθελοντικό δίκτυο πλαισιώνει τις δράσεις μας σε συνεχή επικοινωνία με τα στελέχη των δομών μας.
Χρειάζεται να προσέχουμε ιδιαίτερα όταν αφορά άτομα που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Γενικά έχουμε εμπειρία από το ότι:
Τα παιδιά έχουν πολύ μεγάλη δυσκολία να καταγγείλουν σε βάρος τους βία ή αποκλεισμό σε τρίτους. Συνήθως, μιλούν με άτομα που εμπιστεύονται, δηλαδή άλλα παιδιά ή νέους, δασκάλους.
Το 1/25 των κοριτσιών και το 1/33 των αγοριών αναφέρουν σεξουαλική κακοποίηση. Από τους δράστες, το ¼ είναι είτε συγγενείς είτε οικογενειακοί φίλοι Δεν χρειάζεται να ξεχωρίζουμε -κατά την κα Αγάθωνος- την σωματική από την ψυχική κακοποίηση.
Σε περίπτωση δικαστικής διαμάχης χρειάζεται να προετοιμάζουμε ψυχολογικά το άτομο που στηρίζουμε αλλά και όσους θέλουν να βοηθήσουν ως μάρτυρες, ώστε να ειπωθεί η αλήθεια και να αναληφθούν οι ευθύνες. Για παράδειγμα, οι δικαστές δεν γνωρίζουν πως κάποιες φορές οι εκπαιδευτικοί ή κοινωνικοί λειτουργοί φοβούνται μηνύσεις και συχνά δεν λένε όλα όσα γνωρίζουν.
Εμπόδια στην καταγγελία είναι :Τα στερεότυπα, η δυσκολία να αποδειχθεί η βία με μάρτυρες, ο φόβος και η άγνοια του τι ορίζεται ως βία. Επίσης λανθάνουσα μορφή αποτροπής είναι η συγγένεια με τον δράστη.
Ζητάμε μαζί με τις άλλες συλλογικότητες
– Ενταξη του όρου ‘γυναικτοκονία’ στον ποινικό κώδικα
– Άμεση εφαρμογή και τήρηση των όρων της Σύμβασης της
Κωνσταντινούπολης, καθώς και των υποδείξεων της Επιτροπής
GREVIO του Συμβουλίου της Ευρώπης, ώστε να βελτιωθεί η
νομοθεσία, να θωρακιστούν τα θύματα, να προληφθούν τα
κρούσματα βίας κατά γυναικών και παιδιών και να υπάρξουν
επαρκείς δημόσιες δομές στήριξης και προστασίας
– Στελέχωση με επαρκές και εκπαιδευμένο προσωπικό για την
έμφυλη βία όλων των Αστυνομικών Τμημάτων ανά την επικράτεια,
ώστε να μπορούν άμεσα να αντιμετωπίζουν τέτοια περιστατικά
– Αύξηση και ενίσχυση των δομών στήριξης, φιλοξενίας και
πρόληψης περιστατικών βίας κατά των γυναικών και των παιδιών
από τους Δήμους
– Επείγουσα εισαγωγή μαθημάτων για την ισότητα των δύο φύλων
σε όλες ανεξαιρέτως τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και σχετική
επιμόρφωση των εκπαιδευτικών
– Ευρέα επιμορφωτικά προγράμματα σε όλους τους λειτουργούς,
που έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με περιστατικά βίας, όπως :
αστυνομικοί, γιατροί, επαγγελματίες ψυχικής υγείας,
νοσηλευτές/ριες, δικηγόροι, δικαστές/ριες, εισαγγελείς,
δημοσιογράφοι κ.λπ.
Είμαστε εδώ με όλο το φεμινιστικό κίνημα, όλες τις γυναίκες και
τους άνδρες, που ζητούν να μπει ένα τέλος στο φόρο αίματος των
γυναικών. Και θα ενώνουμε τις φωνές μας με όλες τις αδελφές και
τους αδελφούς μας σε όλο τον κόσμο για να παύσουν πια οι
γυναικοκτονίες, που έχουν λάβει τη μορφή παγκόσμιας πανδημίας.
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ!
Η Επιτροπή Ισότητας και Φύλου της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ στηρίζει την προγραμματισμένη εκδήλωσή της Πρωτοβουλίας κατά των Γυναικοκτονιών που θα διεξαχθεί στις 25/11/2024, διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Η βία κατά των γυναικών, των κοριτσιών και όλων των θηλυκοτήτων, φέρει τη σφραγίδα των βαθιά ριζωμένων πατριαρχικών αντιλήψεων και στάσεων που χαρακτηρίζουν ακόμα την ελληνική κοινωνία. Ωστόσο, η πατριαρχία αποτελεί και θεμέλια λίθο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που χρειάζονται αντικείμενα καταπίεσης και εξαναγκασμού για να αποδώσουν στους λίγους πλούτο, δύναμη και εξουσία, διατηρώντας το κοινωνικό ταξικό κράτος ανισοτήτων.
Για τον λόγο αυτό, κατανοούμε τη βία κατά των γυναικών, των κοριτσιών και όλων των θηλυκοτήτων, σε συνάρτηση με την έξαρση της κοινωνικής βίας σε όλες τις μορφές της. Επίσης, θεωρούμε ότι η αύξηση της συστημικής βίας εντείνει με τη σειρά της όλες τις άλλες μορφές κοινωνικής βίας.
Εξάλλου, η παρούσα κυβέρνηση έχει αποτύχει πλήρως στην εφαρμογή της εθνικής και διεθνούς νομοθεσίας που προβλέπει την προστασία των γυναικών, των κοριτσιών και όλων των θηλυκοτήτων από τη βία. Νομοθεσίες όπως η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης (Ν.4531/2018), η Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού (Ν.2101/1992), και ο εθνικός νόμος για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας (Ν.3500/2006) παραμένουν ανεφάρμοστες. Χαρτιά σε κλειστά συρτάρια.
Τέλος, ως μέλη της Παιδαγωγικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, πιστεύουμε ότι η δημιουργία μιας νέας κοινωνικής συνείδησης, ελεύθερης από την ηγεμονία της πατριαρχίας και την βία του νεοφιλελευθερισμού, είναι εφικτή, και ξεκινά από την εκπαίδευση και την παιδεία των νέων. Μάλιστα, η επιστήμη έχει καταδείξει ότι ήδη από τα πρώτα χρόνια του σχολείου, στις ηλικίες των 4 και 5 ετών, τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν και πρέπει να εκτεθούν με αναπτυξιακά κατάλληλο τρόπο στις έννοιες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ισότητας, της ισονομίας, της αλληλεγγύης και της ομορφιάς της ετερότητας.
Συντασσόμαστε με όλες εσάς στον αγώνα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, των κοριτσιών και όλων των θηλυκοτήτων. Καμιά λιγότερη! Καμιά μόνη!
Η συντονίστρια της Επιτροπής Φύλου και Ισότητας της Παιδαγωγικής Σχολής ΑΠΘ.
Δρ. Αδαμαντία Δουρούμα
